malungkot ako ngaun..

kakalungkot ngaun well it's been years since noong huli kong maramdaman ito.. sabi ko nga as sarili ko.. nakapag move on na ako sa past ko pero hindi pa pala.. kung kailan alam kong masaya na ako may part pa rin sa sarili ko, sa nakaraan ko na pinipilit magsumiksik sa utak at puso ko na di ako tunay na masaya.. na i'm just faking it.. one of my closest friend told me na bakit may pagka bitter ang sagot ko when she ask me how am i doing.. well sabi ko lang naman na "im good, just living my life to the fullest everyday.." kasi gusto ko everyday masaya ako khit hindi..

haaay! bakit ba kung kailan masaya ka na doon pilit nagsususmiksik yung paret ng buhay mo o ng sarili mo na nagtatanong kung masaya ka ba talaga? how could you be so happy kung meron kang nakaraan na pinipilit kang ibinabaon sa hukay ng kalungkutan.. ayoko ng mramdaman yung hatred na nararamdaman ko noon pa.. pero sadya talagang di mo matatakasan ito.. pilit ka pa ring hahabulin nito..

bakit gnoon..? i felt so jealous.. kasi siya mararamdaman niya sa paglaki nya yung bagay na di ko man lang naramdaman sa paglaki ko.. well, he's very lucky.. he will not struggle to find love.. like what i did.. but still i'm hoping na sana maramdaman ko rin na mahal ako ng taong pinagkaitan ako nito.. yung emptiness na nararamdaman ko.. andun pa rin is still empty.. pero lalo yatang lumalalim.. ayoko na ng ganito.. gusto ko ng maging tunay na masaya..

i want to thank my friends dahil parati silang andyan.. sa kanila lang talaga ako tunay na masaya.. the will to live, to be happy.. salamat talaga sa inyo.. dahil nandirito pa rin ako.. kasi alam kong di man ako lucky s family ko at least swerte ako dahil meron akong kaibigan na katulad ninyo..

twinkle twinkle little stars..

nakakatuwang pagmasadan ang mga bituin sa kalangitan ngayong gabi.. dahil sa sobrang dami nila.. kailan ba ako huling tumingin sa langit at huling pinagmasdan ang ganda ng mga nagkikislapang bituin..? ang tagal na nga siguro noon kasi di ko na matandaaan ang huling araw na iyon..

ang ganda.. piping sabi ko sa aking sarili.. nakakatuwa para ulit akong bata na nag-iisip mag wish sa bituing mahuhuli kong bumagsak mula sa kalangitan.. ang daming bituin parang ngayon ko lang napagmasdan ang ganda ng mundo kapag gabi na.. ilan buwan na nga ba? pero mukhang taon na yata ang ibinilang bago ko ulit na-appreciate ang ganda ng bawat gabi o araw na dumaraan sa akin..

minsan kasi sa buhay natin nakakalimutan nating pahalagahan ang mga iilang bagay na para sa atin hindi naman ganoon kaimportante, di naman aalis at di naman nagbabago.. un ang parati nating sinasabi.. pero minsan huli na natin ito naaalala kung tuluyan na itong nawala sa buhay natin.. doon na ulit tayo nagsisismulang maghanap.. pag nawala na ang isang bagay.. na matagal na andiyan ngunit di naman napapahalagahan..

katulad na lamang ng mga taong importante sa atin maging kapamilya man ito o kaibigan.. habang andyan sila balewala lang sa atin.. pero bakit kapag nawala ang isa sa kanila.. doon lamang natin naaalala ang kahalagahan ng bawat isa.. bakit kailangan pa may mawala sa buhay natin para lang marealize natin ang kahalagahan nila.. nakakalungkot ngunit ganoon na lang parati at paulit ulit lang..

bakit ang tao mahilig mag take for granted ng kapwa nila?.. di ba nila naiisip na nakakasakit sila ng damdamin ng iba kahit di nila sinasadya.. o sinasadya na nga lamang ba?.. ano ang dahilan nila? sapat bang malaman ng taong nasaktan ang dahilan niya kung bakit siya nagbago ng pakikitungo dito.. o sadya lang talagang nagbabago ang tao kahit di niya talaga sinasadya.. marami kasing dahilan.. pero kung ano man iyon naiintindihan ko.. kung iyon ang nais niyang ipaintindi sa akin.. buong puso kong tatanggapin ang kalayaan niya kung iyon ang magpapaligaya sa kanya.. pakakawalan ko siya.. at hahayaan tuklasin ang buhay at nararamdaman niya ng di ako kasama..

mahal ko ang lahat ng tao sa aking paligid.. hanggat kaya kong intindihin sila ay gagawin ko.. masasabi kong ito ang nagpapaligaya sa akin.. ang isipin nilang mahalaga sila sa akin na kahit anong mangyari nandito pa rin ako para sa kanila.. kahit iniwan nila ako sa kawalan.. magbalik lang sila ay bukas pa rin ang aking buhay para sa kanila..

pero sana kung mangyayari man ang araw na iyon.. sana ay di pa huli ang lahat..

pride killed me..

I do not wish to be saved from anything. What resides inside my head, my soul, was mine to carry and I survived. But to what cost were they saved? Now, pride will kill me.
 
My thoughts became my character, and now, finally, my destiny.
What I mock did not overtake me. I was true to myself, and not to what was dictated to me.
 
Therefore, I have no regrets. I felt too much, perhaps. It made me slightly numb.

dead this pain..

Dead dead dead this pain has been relieved from my head. no more pain no more tears nothing left to fear. Life as i know it is over and its time to move on but to where do i go? i do not know.. hopefully to better place now where life is not looked at with a frown.. People suck and in this life there was no luck.. no love from anyone, one i thought who cared .. none of them did.. off off away i go..

sorry to myself..

I wanted to tell myself sorry, sorry for living in vain. Well, I guess at some point everything has to make an escape. I was never afraid of death and at this point I have to say that my feelings have stayed the same. There were a couple of times when I tried to end it all myself… but I couldn’t, I’m not one for giving in since I have to know the answer for everything and giving in on my own terms would leave to many unanswered questions. Life isn’t what everyone thinks it is I must say that I know more than what you think. Life has no beginning and no end.

It seems to me at the same time that this is the logical conclusion to my life, yet that I have only just begun living it. I narrate too much, think things through to a fault. I honestly hope my afterlife would never be anything like this. I'd want a free chance to think. I've seen the world become a better place for people like me within my lifetime. I only hope it continues to improve. Too much drama and you end up here, writing a sorry letter for oneself. I love my friends. I know that. I love my family even more. To all, just always remember the good times and always remember how much I love all of you…