Thank you to everyone with whom I got extra close to, met and got close to, my new chismis-an partners, people i never thought could be one of my closest friends..
I wonder what i did to deserve all these good people for friends?..
I always believed na genuine ang saya ko pag kasama ko ang mga kaibigan ko.. I have always given my all para sa kaibigan ko.. Masaya ako pag andyan sila.. Masaya ako pag kasama ko sila.. Masaya ako pag nakikita ko silang masaya.. Tapos ganun na lang un.. Minsan naiisip ko, yun na nga ba un.. Magiging masaya na lang ako palagi sa kanila.. Paninindigan ko na lang ba lagi na "i'll always be at their side".. Di naman ako nagsasawa.. Pero naisip ko lang.. Will I ever be contented and happy na katulad ng nakikita ko sa mga mata nila?.. Bakit lagi ko na lang naiisip na may kulang?.. Naisip ko na un ay dahil sa iba iba na lang ang concept ng bawat tao sa salitang "kaibigan".. Sa akin kasi, I can give anything or almost everything to them at di ko sila kayang pagpalit sa kahit na ano at kung kanino man.. Kasi hindi ko lang sila kaibigan, they are my family.. Kaso di un ang tingin ng iba.. Or maybe di lang ako ganun nag-exert ng effort para ituring din nila akong "somewhat important" o "part" ng buhay nila.. Or maybe I was just expecting too much?.. Di naman pwede na sa lahat ng oras ay nandyan sila at iaasa ko na sa kanila ang buhay ko.. Pero naisip ko, wala lang talaga sigurong taong nakakakilala ng husto sa akin.. Kundi ako rin.. Everything I am looking for in everything is just a make-believe.. Di totoo.. I always dream of a perfect friendship..Pero di lahat ganun.. Di sa lahat ng oras ay may kaibigan ka na kahit di mo sabihin alam na may malalim kang iniisip at pinoproblema.. But actually, wala naman talaga akong naging malaking problema.. Maybe I was just exaggerating things.. Di naman dapat pag-isipan, pinag-iisipan ko.. I am always a worrier..
Would there come a time na magkakaroon ako ng kaibigan na maiisip ang lahat ng iniisip ko?.. Well, marami naman pero konti lang ung nakaka-appreciate ng totoong nararamdaman ko.. At salamat sa iilang taong yun.. Minsan di ko ineexpect pero bigla ko na lang nalalaman na di na pala ako nag-iisa.. Minsan, hindi mo alam na nakakapagpabago ka ng buhay kahit sa simpleng bagay lang..
Minsan, sumasama ang loob ko pag ung mga tinuturing close sayo, di pala ganun ang tingin sau..At ung mga iniisip andyan lang pag medyo badtrip ang araw mo, wala palang pakialam sa nararamdaman mo.. Maraming beses ko nang sinubok ang ilang kaibigan ko.. At nalaman kong ganun nga ang takbo ng buhay.. Na sa sayo na lang how to handle that reality.. Ako, minsan, lumalayo na lang ung loob ko.. O kaya, iniisip ko na lang, magkaiba lang kami ng paraan ng pagkilala ng kaibigan.. Pero nakakasama pa rin minsan ng loob.. Have I been a good friend? Sobrang dami ba ng kulang sa akin para minsan isipin ko na parang friends just come and go?..
"Little by little, I am learning the sad reality. Na hindi lahat ng pinapangarap ko ay matutupad kahit anong pilit mo ng mga bagay. Ako ito. Minsan, kelangang buksan ko pa ang sarili ko para lang tanggapin ang katotohanan.. Hindi ko kayang i-please ang lahat ng tao.."
Ang gulo na naman ng utak ko.. Ewan ko ba.. bakit nga ba ako ganito.. My world revolved around my friends.. Ngayon ko naisip na magexplore ng ibang mundo.. Kasi magiging kawawa lang ako sa huli - when all turned their back on me.. Saan ako ngayon pupunta.. Pero naisip ko, napaka selfish ko rin eh.. Pano pala pag somehow, may mga kaibigan akong nag-iisip ng mga iniisip at sumasama din ang loob nila pag nag-iisip ako na maiiwan din ako sa ere balang araw.. I will just think na my friends are always there.. Un na lang iisipin ko..
